Nie zostawiaj mnie.

Trzask drzwi,niemy krzyk i potłuczone szkło.W powietrzu unosiła się chmura nienawiści pomieszana z miłością.Kroczyłem przez korytarz dokładnie obserwując każdy kąt.Wspomnienia napłynęły niczym rozjuszone byki.Siedzieliśmy ma kanapie,uczyłem Cię grać na gitarze.Byłaś okropna,ale Twój uśmiech wynagradzał tą mekkę dla ucha.Kolejna ramka upadła na ziemię,a razem z nią i ja.Cisza jest nie do zniesienia,mamy 17 lat,nie wiemy co dla nas jest najlepsze.Gubimy się we wszystkim,dwa światy złączone w jeden,czy to wróży coś dobrego?Każda kłótnia przynosiła ranę na sercu,która z biegiem czasu goiła się i ślad po niej zanikał.Ta wojna zostanie na długo w naszych sercach,możliwość zapomnienia o niej jest równa zeru.Drzwi otwierają się ponownie,a w nich stajesz Ty.Nie kryłaś swoich łez,swobodnie leciały po policzkach.
-Przyszłam po swoje rzeczy-poinformowałaś słabym głosem.Zdjęłaś szpilki i niezdarnie przeszłaś przez nasz wspólny salon.Wstałem i podpierając się ściany przeszedłem kawałek,by móc na Ciebie spojrzeć.Wrzucałaś do swojej torebki wszystko,nie patrzyłaś czy to Twoje.Otarłaś wierzchem dłoni słone łzy,a potem odwróciłaś się i spojrzałaś w moje oczy.Ból,rozgoryczenie i smutek.Przeszłaś obok mnie,złapałem Cię za nadgarstek i przyparłem do ściany.Nie wyrwałaś się,zaczęłaś głośno płakać.Zbliżyłem się do Ciebie,nasze nosy stykały się a ręce błądziły po ciele.Chciałem Cię zapamiętać,chciałem byś została.Jesteś moim tlenem,moją podporą,moim skarbem.
-Zostań-wydusiłem,a z moich oczu popłynęły łzy.Po raz drugi w życiu byłem bezsilny.Zamlaskałaś cicho i dotknęłaś mojego policzka.
-Dlaczego taka marna szlama jak ja ma zostać z idealnym arystokratą jakim jesteś ty?-spytała,a ja straciłem panowanie.Pierwszy raz tak głośno płakałem.Pierwszy raz tak mocno kochałem.Pierwszy raz spadłem na dno,a odbić się nie umiałem.
-Żegnaj,Draco- powiedziałaś i odeszłaś,a moje serce pękło i rozbiło się na milion kawałków.Płakałem jak bachor,nie mogąc zrozumieć samego siebie.Przeklinałem siebie w duchu,żałowałem.Chciałem cofnąć czas,wtedy potoczyłoby się to inaczej.Leżelibyśmy teraz i opowiadali sobie o żenujących sytuacjach z naszego życia.Tak bardzo żałuję.
**
Jestem zagubiona.Kocham go,jak szalona.Kocham jego uśmiech,kocham jego prostotę bycia,kocham jego długie palce,kocham jego pieprzone białe zęby i kocham jego aksamitny głos.Jest wszystkim czego pragnęłam.Potyczki słowne były naszą formą zabawy,byliśmy inteligentni aż do przesady.Szanowałeś każdą moją decyzję,dlaczego nagle wrócił oschły arystokrata?Zobaczymy się w szkole,pierwszy raz nie chcę do niej wracać.Widok książek nie uszczęśliwi mnie tak jak zawsze,widok Twoich smutnych oczu rozbroi mnie i upadnę,nie mogąc się podnieść.To już jutro;zobaczmy kto pierwszy zmięknie,kochanie.
**
Kolejny tydzień mija,a my zamknięci w miłości nie dajemy sobie rady.Dwie dusze złączone w jedną,tego nie da się rozerwać.Kilka razy spotkaliśmy się spojrzeniami,utonęliśmy w sobie-po raz kolejny udowodniliśmy,że jesteśmy siebie warci.
Dnia następnego o pierwszej zero siedem wszedłeś do mojego dormitorium i mamrocząc pod nosem wiązankę przekleństw wpiłeś się w moje usta.Nasze języki tańczyły tango;namiętne i gorące.Zachłanność i potrzeba wzajemnej bliskości przekroczyła granicę.Obydwoje nie chcieliśmy przerywać,tak bardzo siebie pragnęliśmy.
-Nie zostawiaj mnie,nie rób tego.Tak bardzo Cię kocham-szepnął,a jego oddech otulił moje usta-Jeśli Cię stracę kochanie,dokładnie jak chmury,moje oczy zrobią to samo.Jeśli odejdziesz,każdego dnia będzie padał deszcz *
-Nie zostawię,ale obiecaj,że ty nie zostawisz mnie.Pozkładajmy potłuczone kawałki póki krwawimy,jeśli to sprawi,że będzie dobrze*
-Przepraszam-szepnął a jego usta znów łapczywie całowały jej.Świat na nowo się zatrzymał,a oni na nowo mogli cieszyć się swoją obecnością.
*Słowa Draco i Hermiony zaczerpnięte są z piosenki Bruno Mars-It Will Rain.

Czuję,że upadam.Czuję,że muszę zawiesić bloga.Ale nie bójcie się,zawsze pozostawię swój ślad pod waszymi nowymi rozdziałami :)
Do napisania,prawda?
Miłego dnia.